Pierwsze pięć lat – najważniejszy czas, którego nie pamiętamy, ale który pamięta nas.

Bo przez lata uczyliśmy się, że bycie „dobrym” oznacza poświęcanie siebie.Że trzeba się dostosować, żeby nie zawieść innych.Ale prawda jest inna: granice są aktem troski, nie egoizmu

Style wychowawcze to szkice, które często malują się w tle naszej psychiki — mogą wzmacniać lub hamować nasz rozwój. Film daje nam klucz, by zacząć rozpoznawać, co z tego tła działa w nas, i co możemy zmienić.

cPTSD (complex PTSD, czyli złożony zespół stresu pourazowego) to temat, wokół którego krąży wiele nieporozumień. W efekcie osoby żyjące z cPTSD często czują się niezrozumiane — także przez bliskich czy nawet specjalistów.

Podczas gdy PTSD często kojarzy się z wyraźnymi objawami urazowymi (flashbacki, unikanie), cPTSD działa często w tle i wpływa na niemal każdy aspekt życia.

PTSD i cPTSD mają wiele wspólnego, ale różnią się przyczynami, objawami i podejściem do leczenia. Dobra wiadomość jest taka, że z obu można wychodzić — z pomocą terapii, wsparcia bliskich i stopniowego budowania poczucia bezpieczeństwa.

Styl więzi to mapa, którą dostajemy w dzieciństwie. Ale jako dorośli możemy tę mapę przerysować i stworzyć nowe drogi do bliskości i zaufania.

Najprościej mówiąc, dysocjacja to odcięcie – od ciała, emocji albo od otoczenia.Możesz czuć się jakbyś działał na „autopilocie” – robisz różne rzeczy, ale masz wrażenie, że nie jesteś do końca obecny.

Zmiany w strukturach mózgowych wynikające z Complex PTSD to nie tylko zmiany neurobiologiczne, ale także głębokie przeobrażenia w sposobie, w jaki przetwarzamy emocje i pamięć.

Często, podczas pracy w gabinecie słyszę pytanie: Dlaczego reaguję tak silnie, skoro wiem, że nic mi nie grozi?’. Odpowiedź nierzadko kryje się w CPTSD – złożonym zespole stresu pourazowego.